του Σάββα Καλεντερίδη
Ασχέτως πού θα καταλήξουν οι έρευνες για το φορτίο του motorship «Noor M.», το οποίο δεσμεύτηκε τελικά από τις ελληνικές αρχές στη νήσο Ρόδο, όλοι γνωρίζουν ότι τελικά τα φονικά πυρομαχικά θα κατέληγαν στα χέρια ισλαμιστών τρομοκρατών που δρουν στη Συρία και στόχο θα είχαν κουρδικά κορμιά, στην πολύπαθη Ροζάβα (Δυτικό Κουρδιστάν/Βόρεια Συρία), ο λαός της οποίας κάνει τα νηπιακά της βήματα προς την ελευθερία και την ανεξαρτησία Πριν αναφερθούμε στα τεκταινόμενα στη Ροζάβα, να υπογραμμίσουμε ότι το περιστατικό της Ρόδου και του θανατηφόρου φορτίου του «Noor M.», που απέτρεψε το θάνατο ίσως και χιλιάδων ανθρώπων, αποδεικνύει πόσο σημαντική είναι η στρατηγική σχέση ανάμεσα σε Έλληνες και Κούρδους, ανάμεσα στις κρατικές δομές και τις δομές εξουσίας που δημιουργούνται σταδιακά στα τέσσερα τμήματα του Κουρδιστάν από τη μια πλευρά και την Κύπρο και την Ελλάδα από την άλλη. Ας κάνουμε, όμως μια συνοπτική αναφορά στα τεκταινόμενα στο Κουρδικό. Η τουρκική κυβέρνηση και η Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν (ΠΔτΚ), πέραν του ότι έχουν αναπτύξει τις μεταξύ τους οικονομικές σχέσεις σε βαθμό απόλυτης εξάρτησης για την κουρδική πλευρά, έχουν προχωρήσει σε ενεργειακή συμφωνία, η οποία εξασφαλίζει στους Κούρδους αξιοποίηση των τεράστιων πετρελαϊκών κοιτασμάτων και έξοδο στις διεθνείς αγορές ερήμην της Βαγδάτης και στην Τουρκία ενεργειακή ασφάλεια και κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ετήσια βάση. Πέραν αυτού, από τη συγκεκριμένη συμφωνία υπάρχουν και τα κέρδη της οικογένειας Ερντογάν αλλά και ισχυρών οικογενειών της κουρδικής πλευράς, που αριθμούν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Είναι αυτό που θα έλεγε κάποιος εκ της γείτονος: «Είναι πολλά τα λεφτά Ταγίπ»! Απειλή στο ως άνω σκηνικό που έχει στηθεί και αρχίζει σταδιακά να λειτουργεί και να προσφέρει ...κέρδη, είναι το Κουρδικό Απελευθερωτικό Κίνημα με ηγέτη τον έγκλειστο Οτζαλάν, το οποίο δραστηριοποιείται στην Τουρκία, με το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) και στη Συρία με το Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας (PYD). Μάλιστα, για να αποδυναμωθεί το BDP, ο Ερντογάν κάλεσε τον Πρόεδρο της ΠΔτΚ, Μεσούτ Μπαρζανί να επισκεφθούν από κοινού το Ντιγιαρμπακίρ. Στόχος είναι η ενίσχυση της επιρροής του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν εν όψει των δημοτικών εκλογών της 30ής Μαρτίου 2014. Να σημειωθεί ότι το BDP, που κατέχει 98 δήμους, σχεδιάζει να τους διπλασιάσει στις προσεχείς εκλογές, κάτι που αποτελεί εφιάλτη για την Άγκυρα. Ενώ, λοιπόν, η κυβέρνηση Ερντογάν προσπαθεί να διαχειριστεί το «δικό» της Κουρδικό, ο κίνδυνος στα νότια σύνορά της τείνει να εξελιχθεί σε στρατηγικού χαρακτήρα απειλή για την ενότητα και την ακεραιότητα της Τουρκίας. Οι ισλαμιστές τρομοκράτες, παρά τα δεκάδες εκατομμύρια που ξόδεψαν Σαουδική Αραβία, Κατάρ και Τουρκία, δεν είναι σε θέση να απειλήσουν τους εμπειροπόλεμους Κούρδους μαχητές της Ροζάβα, οι οποίοι απελευθερώνουν το ένα μετά το άλλο τα χωριά που κατέχουν τα παρακλάδια της Αλ Κάιντα. Οι επιτυχίες των Κούρδων και τα βήματα που κάνουν προς τη δημιουργία του δεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους, είναι σε θέση να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και της Ερμπίλ, όπως αυτοί αναφέρθηκαν πιο πάνω! Οι λόγοι είναι οι εξής: Οι Κούρδοι του PYD ελέγχουν ήδη τις πετρελαιοπηγές της περιοχής Ριμελάν και μετά την απελευθέρωση της συνοριακής πύλης Αλ Γιαρούμπια, μπορούν πλέον να εξάγουν πετρέλαιο στο Ιράκ, εξασφαλίζοντας τους πολυπόθητους πόρους που καθιστά βιώσιμο το υπό δημιουργία δεύτερο κουρδικό κράτος στη Β. Συρία. Το PYD έχει υιοθετήσει ως μοντέλο κρατικής οργάνωσης κάτι παρόμοιο με αυτό της Ελβετίας, σχηματίζοντας τρία καντόνια και μια κεντρική κυβέρνηση, εξέλιξη την οποία τρέμει η Τουρκία, αφού δημιουργεί προηγούμενο και για την ίδια! Οι Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας (YPG) του PYD κατέχουν την πόλη Αφρίν, που έχει πληθυσμό κοντά στο ένα εκατομμύριο μαζί με τις παρακείμενες κωμοπόλεις και χωριά και απέχει 70 χλμ από τις ακτές της Μεσογείου! Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στη στενή λωρίδα τουρκικού εδάφους που παρεμβάλλεται μέχρι τη θάλασσα δεν κατοικούν τουρκικοί πληθυσμοί, αφού είναι γνωστή η δημογραφική δομή του νομού Αντιόχειας, δημιουργεί συνθήκες για σχεδόν σίγουρη έξοδο των Κούρδων στη θάλασσα, εξέλιξη που θα προκαλέσει ιστορικής σημασίας γεωπολιτικές ανατροπές στην ευρύτερη περιοχή. Ας σημειωθεί ότι η έξοδος αυτή θα είναι ακριβώς απέναντι από το Ριζοκάρπασο και το Ακρωτήριο του Αγίου Ανδρέα στα κατεχόμενα της Κύπρου!!! Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που κάνουν την Άγκυρα να τρέμει κυριολεκτικά και να χτίζει το τείχος της ντροπής μεταξύ των πόλεων Κάμισλο, της απελευθερωμένης Ροζάβα και Νίσιβις-Νουσάιμπιν, του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν!
πηγή
Τι σημαίνει η παρουσία της ΒΡ στον Πρίνο
Έμμεση παραδοχή της κυβέρνησης Σαμαρά για ανικανότητα υπεράσπισης του Αιγαίου
Τι ακριβώς πούλησε η Ελλάδα στην ΒΡ; Τα κοιτάσματα του Πρίνου ή όλα τα κοιτάσματα της Θάσου;
Του Μανώλη Κοττάκη
Μείζων γεωπολιτική εξέλιξη, η οποία πέρασε σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας των καταιγιστικών εξελίξεων στην εσωτερική ατζέντα, θεωρείται από καλά πληροφορημένους πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους η επιστροφή των πολυεθνικών στο Αιγαίο και ιδιαίτερα η εγκατάσταση της βρετανικής ΒΡ στο κοίτασμα του Πρίνου.
Είκοσι οκτώ ολόκληρο χρόνια μετά την αιφνίδια απόφαση του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, να εθνικοποιήσει το κοίτασμα και να διώξει την καναδική εταιρεία Ντένισον από την περιοχή, λόγω της έντασης που είχε προκληθεί από τη μονομερή απόφασή της να κάνει γεωτρήσεις εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε διεθνή ύδατα, υπεγράφη σε πρώτη φάση συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης και της πολυεθνικής «μαμούθ» για την απορρόφηση εκ μέρους της του συνόλου της παραγωγής πετρελαίου της περιοχής.
Η συμφωνία αυτή, που υπεγράφη από τον υπουργό Ενέργειας, Γιάννη Μανιάτη, και τους εκπροσώπους της εταιρείας παρουσία του βρετανού πρεσβευτή στην Αθήνα, Τζον Κίτμερ, συνιστά την πρώτη πράξη αναθεώρησης του νομικού πλαισίου της εποχής εκείνης, που είχε εισηγηθεί στο Κοινοβούλιο ο αείμνηστος υπουργός Αναστάσης Πεπονής. Με τη συμφωνία Μανιάτη αίρεται το ειδικό περιοριστικό πλαίσιο που ίσχυε από το 1987 και απαγόρευε τη διάθεση εκτός ελληνικής αγοράς του πετρελαίου του Πρίνου. Πρόκειται για ρύθμιση που υπήρξε προϊόν της έντασης που προκλήθηκε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μετά την πρωτοβουλία των Καναδών να ερευνήσουν την ελληνική υφαλοκρηπίδα στη θέση Μπάμπουρας, ανοιχτά της Θάσου, γι αυτό και μπήκε με την τωρινή απόφαση της κυβέρνησης στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Τότε, το 1987, η εκδίωξη Ντένισον και η αντίδραση της Τουρκίας, η οποία έβγαλε στο Αιγαίο το «Σισμίκ», προκάλεσαν κατακόρυφη αύξηση της έντασης και την έξοδο των δύο στόλων στο Αιγαίο. Οι δύο χώρες έφτασαν στα πρόθυρα πολέμου. Οι Τούρκοι έκαναν πίσω την τελευταία στιγμή, μετά την αποφασιστικότητα Παπανδρέου, ο οποίος έφτασε να στείλει τον τότε υπουργό Εξωτερικών, Κάρολο Παπούλια, στη Σόφια για να συναντήσει τον πρωθυπουργό Τεοντόρ Ζίβκοφ και να υπαινιχθεί τη συνεργασία της Ελλάδας με το σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Αμφισβήτηση
Σήμερα τα δεδομένα είναι παρόμοια, αλλά και διαφορετικά. Παρόμοια, γιατί η Τουρκία, που γνωρίζει καλά ότι υπάρχουν μεγάλα ενεργειακά κοιτάσματα στο Βόρειο Αιγαίο, χρησιμοποιεί τους ψαράδες της για πρόκληση έντασης και αμφισβήτησης μέσα στα χωρικά ύδατα των 6 ναυτικών μιλίων στη βραχονησίδα Ζουράφα, η ύπαρξη της οποίας είναι κρίσιμη για το εύρος της ελληνικής ΑΟΖ στο Βόρειο Αιγαίο. Το πρόσφατο επεισόδιο μεταξύ της τουρκικής ακτοφυλακής και του ελληνικού Λιμενικού Σώματος που προσπαθούσαν να ασκήσουν κυριαρχία στην περιοχή, ώρες μόνο πριν από την υπογραφή της συμφωνίας, με βάση την οποία οι Βρετανοί θα εγκατασταθούν στην περιοχή, είναι ενδεικτικό της εκρηκτικής συνέχειας που μπορεί να προκύψει.
Τα δεδομένα όμως, είναι και διαφορετικά, γιατί αυτή τη φορά η απόπειρα της ελληνικής κυβέρνησης να αξιοποιήσει τα ενεργειακά κοιτάσματα του Βορείου Αιγαίου και να ασκήσει εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα, το οποίο είναι ανενεργό δεκαετίες τώρα, υποστηρίζεται από τη μεγάλη ξένη πολυεθνική που λειτουργεί ως προπομπός και «όχημα» για τα συμφέροντά μας. Και δεν επρόκειτο να συμβεί αυτό αν δεν επέκειντο μεγάλες γεωπολιτικές αλλαγές με αιχμή τα Ελληνοκυπριακά και το Κυπριακό, οι οποίες έδωσαν κίνητρο στη βρετανική κυβέρνηση για να μπει δυναμικά στο παιχνίδι.
Έγκυρη διπλωματική πηγή υποστηρίζει ότι τα Ελληνοτουρκικά ίσως τεθούν σε τροχιά επίλυσης και διευθέτησης πολύ πριν από την επίλυση του Κυπριακού, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τα παραδοσιακά δόγματα εξωτερικής πολιτικής.
Η ΒΡ μετέχει και στον αγωγό ΤΑΡ, ο οποίος διέρχεται από την περιοχή της βορείου Ελλάδας και η τυχόν εξόρυξη φυσικού αερίου και πετρελαίου προφανώς και την ενδιαφέρει. Η αγορά της σημερινής παραγωγής του κοιτάσματος του Πρίνου δεν είναι παρά η αφορμή, το προπέτασμα καπνού για την εγκατάστασή της στην περιοχή του Αιγαίου, με στόχο την δημιουργία τετελεσμένων κατά το πρότυπο που δημιούργησε εντός της Κυπριακής ΑΟΖ με την εγκατάσταση ξένων εταιρειών ο Τάσσς Παπαδόπουλος.
Προς άρση κάθε πιθανής αμφιβολίας επισημαίνεται και καταγράφεται η ομιλία του βρετανού πρέσβη, κ. Κίτμερ, κατά την υπογραφή της συμφωνίας του υπουργείου Ενέργειας με την πολυεθνική της χώρας του. Ο κ. Κίτμερ αναφέρθηκε με έμφαση στις «προοπτικές για έρευνα στα κοιτάσματα της περιοχής» και επαίνεσε την ΒΡ τόσο για «την ανάπτυξη των νέων αειφόρων τεχνολογιών» όσο και για τις «ασφαλείς μεθόδους εξόρυξης».
Πιο σαφής δεν θα μπορούσε να είχε γίνει.
Σχόλιο : Με το άρθρο αυτό καθίσταται σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση έδωσε δικαιώματα έρευνας και εξόρυξης (και όχι μόνο το υπάρχον κοίτασμα του Πρίνου, αλλά και για άλλα κοιτάσματα όπως αυτό του Μπάμπουρα) στην ΒΡ, με το ευτελές ποσό των 500 εκατομμυρίων ευρώ…
Ο λόγος, που προφασίζεται το άρθρο είναι η αποτροπή της Τουρκίας σε πιθανές διεκδικήσεις, λόγω του βρετανικού κολοσσού, αλλά ταυτόχρονα και τελείως ξεδιάντροπα υπαινίσσεται απόλυτη αδυναμία της Ελλάδας να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της στο Αιγαίο (όπως αυτά ορίζονται με σαφήνεια από το Διεθνές Δίκαιο), αχρηστεύοντας στον απόλυτο βαθμό την ικανότητα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την απόλυτη φοβικότητα της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία –σύμφωνα με τον αρθρογράφο- αναμένεται να συρθεί πολύ σύντομα σε επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών (ποιος και με ποια ατζέντα ακριβώς συζητά κάτι τέτοιο;) και με την παραχώρηση στην βρετανική ΒΡ «εξασφαλίζει» τα κοιτάσματα της περιοχής Θάσου (δεν γίνεται καν αναφορά για τα κοιτάσματα του Θρακικού πελάγους)!!!
Εν κατακλείδι, το άρθρο αποτελεί επί της ουσίας κόλαφο για την κυβερνητική εθνική πολιτική, η οποία εμφανίζεται να ομολογεί έμμεσα την αδυναμία της να υπερασπισθεί την ελληνικότητα του Αιγαίου (εκτός και εάν έχουν ήδη υπάρξει μυστικές συμφωνίες μέσω της μυστικής διπλωματίας και των συναντήσεων των «επιτροπών των σοφών» με την Τουρκία για το Αιγαίο) και φυσικά τα πλουσιότατα ενεργειακά κοιτάσματα που βρίσκονται σε αυτό.
Ακόμη όμως, και στην περίπτωση που θελήσουμε να προσεγγίσουμε θετικά την είσοδο της βρετανικής ΒΡ στο Αιγαίο, το ερώτημα που προκύπτει είναι απολύτως σαφές: Μπορεί η Ελλάδα να στηριχθεί στην «βρετανική σταθερότητα»; Η ιστορία έχει αποδείξει πως η Βρετανία δεν αναγνωρίζει καμία της συμφωνία, εάν τα συμφέροντά της αλλάξουν… Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν πολύ καλή γνώση αυτής της βρετανικής αστάθειας, οπότε, εύλογα αναρωτιόμαστε: Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι της υπογραφής Μανιάτη με την ΒΡ;
Τέλος, μία "αντισταθμιστική" απορία: Γιατί επιλέχθηκε η ΒΡ ως "διασφάλιση" στο ευρύτερο Αιγαίο και δεν επιλέχθηκε η Gazprom; Μήπως η κυβέρνηση Σαμαρά πιστεύει πως οι ρώσοι δεν μπορούν να εγγυηθούν για την ελληνικότητα του Αιγαίου;
Μήπως τα μελλοντικά σκάνδαλα που θα αναδύονται δεν θα αφορούν τα εξοπλιστικά αλλά θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα ενεργειακά κοιτάσματα της χώρας;
πηγή
Αλήθεια, ήταν όπως μαθαίνουμε μόλις τέσσερα άτομα πάνω στο σκάφος του Λιμενικού, ο ένας στο τιμόνι; Πήρε φωτιά ο αριστερός κινητήρας του ελληνικού σκάφους, ναι ή όχι; Εάν ναι, θα ζητήσουν συγνώμη όσοι τώρα βυσοδομούν;
Αυτή είναι η τραγωδία, η οποία διπλασιάζεται, καθώς οι περισσότεροι υιοθετούν άκριτα τις εύκολες κατηγορίες που εκστομίζονται από διάφορες πλευρές, αποκαλύπτοντας αρνητική προδιάθεση απέναντι στις ελληνικές αρχές που βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που υπερέβαινε τις δυνάμεις τους και τις δυνατότητες των μέσων που είχαν στη διάθεσή τους.
Αναμένουμε, σύντομα από την κυβέρνηση Σαμαρά, μόλις διαμορφώσει τελική άποψη για το τι συνέβη, να βγει δια στόματος του ιδίου του πρωθυπουργού και να καταγγείλει τον ανεκδιήγητο Επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, Νιλς Μούιζνιεκς, που έκανε τόσο βιαστικά λόγο για «υπόθεση αποτυχημένης μαζικής απέλασης».
Στο ίδιο μήκος και η ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας που υιοθετεί άκριτα τις μαρτυρίες των διασωθέντων και καταγγέλλει «σκανδαλώδη έλλειψη σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή την οποία δείχνουν συνοριοφύλακες»! Η Διεθνής Αμνηστία ζητά τη διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας για το περιστατικό, καλώντας τις ελληνικές αρχές «να φέρουν στο φως τις συνθήκες υπό τις οποίες χάθηκαν ζωές και να ασκήσουν δίωξη στους υπαιτίους».
Ο Αντώνης Σαμαράς, έχει προσωπική ευθύνη να διαμορφώσει άποψη και εάν οι Λιμενικοί έχουν σφάλει να ακολουθήσουν διώξεις. Αν όμως τα πράγματα είναι έτσι όπως φαίνονται από τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, έχει χρέος να καθαρίσει το όνομα όχι του Λιμενικού – Ακτοφυλακής, αλλά την ίδιας της Ελλάδας από τις βαριές κατηγορίες που της αποδίδονται. Ποιος θα μας προστατεύσει;
Françoise Germain-Robin στη L’Humanité (Γαλλία) μτφ (Κριστιάν)Οι Κούρδοι στη Συρία, οι οποίοι αγωνίστηκαν και κέρδισαν την ανεξαρτησία τους, διαμαρτύρονται για τον αποκλεισμό τους από τη Γενεύη 2. Μεταξύ των μεγάλων απόντων στη Γενεύη 2, μετράμε τους Κούρδους της Συρίας,οι οποίοι με τρία εκατομμύρια κατοίκους, αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 15% του πληθυσμού. Συγκεντρωμένοι στη Δαμασκό και στο Χαλέπι, αλλά κυρίως κατά μήκος των συνόρων με το τουρκικό Κουρδιστάν στα βόρεια και ανατολικά του Ιράκ, οι Κούρδοι της Συρίας παρουσιάζουν ένα χαρακτηριστικό που έπρεπε να τους κάνει απαραίτητους για τις συζητήσεις για το μέλλον της Συρίας: κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου που ρήμαξε τη χώρα, θέσπισαν στην περιοχή τους, τη Ροζάβα (Rojava, Δυτικό Κουρδιστάν), τρεις αυτόνομες περιοχές όπου ο πληθυσμός ανέλαβε τη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων. Μια απελευθέρωση που στοίχησε ακριβά σε αυτό το λαό υποταγμένο από πάντα στη μπότα του καθεστώτος της Δαμασκού από το οποίο κατάφεραν να ανεξαρτητοποιηθούν με μια επίμονη αντίσταση κατά το πρώτο έτος της εξέγερσης. Στις 19 Ιουλίου 2012, οι συριακές δυνάμεις αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από την πόλη της Kobane και κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν, από τις άλλες πόλεις του Κουρδιστάν. Θεσπίστηκε μια εσωτερική αυτονομία, μετά την ίδρυση, υπό την αιγίδα του προέδρου του ιρακινού Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρζανί, ένος Συμβούλιου που συγκεντρώνει τα 11 κόμματα του Κουρδικού Εθνικού Συμβουλίου και το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), αιχμή του δόρατος του ένοπλου αγώνα εναντίον των δυνάμεων τόσο του Μπασάρ αλ Άσαντ όσο και εναντίον των μαχητών της Τζιχάντ. Γιατί, μόλις αποσύρθηκε ο πρώτος αντίπαλος, οι Κούρδοι είχαν να αντιμετωπίσουν διάφορες προσβλητικές παραμορφώσεις της αλ-Κάιντα στη Συρία. Για τον Σαλέχ Μουσλίμ (Saleh Muslim), πρόεδρο του PYD, ο οποίος εμπιστεύτηκε στη Humanité και του οποίου θα δημοσιεύσουμε σύντομα τη συνέντευξη του, «Αυτοί οι τζιχαντιστές αποστέλλονται από τη Τουρκία η οποία είναι εχθρική προς οποιαδήποτε αυτονομία των Κούρδων». Ένας πόλεμος χωρίς τέλος που έκανε εκατοντάδες θύματα και αγνοούμενους, ενώ πάνω από 200.000 πολίτες κατέφυγαν στο ιρακινό Κουρδιστάν. Σήμερα, η Ροζάβα (Rojava) είναι οιονεί αυτόνομη, αλλά σε δραματική κατάσταση. Φιλοξενεί μισό εκατομμύριο πρόσφυγες από την υπόλοιπη Συρία, και δεν λαμβάνει καμία ανθρωπιστική βοήθεια, η Τουρκία έχοντας υποβάλει ένα ολοκληρωτικό εμπάργκο. Παρά ταύτα,, οι δυνάμεις που παρασκεύασαν τη διάσκεψη της Γενεύης 2 επέλεξαν συνειδητά να αγνοήσουν τους Κούρδους, απλά δεν τους κάλεσαν. Τους είχε προταθεί να συμπεριλαμβάνονται στην αντιπροσωπεία του Συριακού Εθνικού Συνασπισμού, πρόταση που αρνήθηκαν, θέλοντας να είναι παρόντες μόνο ως Κούρδοι. Μια επιπλέον άρνηση δικαιοσύνης που πρέπει να αντιμετωπίσει αυτός ο λαός. Πολλές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στις 18 Ιανουαρίου στο Κουρδιστάν, την Τουρκία και στη Κύπρο. Όσον αφορά το κουρδικό Ανώτατο Συμβούλιο, το τελευταίο επιβεβαίωσε: «Δεν θα υπάρξει λύση στη συριακή κρίση χωρίς μια πραγματική αντιπροσώπευση του κουρδικού λαού». Françoise Germain-Robin
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνη την μεγάλη βραδιά της κρίσης των Ιμίων, που είχε σαν τραγική συνέπεια τον θάνατο των τριών ελλήνων αξιωματικών όταν έπεσε το ελικόπτερο που επέβαιναν. Η υπόθεση αυτή τα ελικοπτέρου άφησε μέχρι σήμερα πολλά ερωτηματικά καθώς οι ίδιες οι ελληνικές αρχές έκαναν ότι μπορούσαν για να την «θάψουν» κάτω από μια επίσημη και πολύ αμφισβητουμένη εκδοχή για την απώλεια έλεγχου και ένεκα καιρικών συνθηκών, πτώση του ελικοπτέρου.
Εκείνο όμως που δεν απαντήθηκε και είναι κατά την άποψη μας πολύ σημαντικό που αν εξιχνιάζονταν θα έλυνε πολλά «μυστήρια» από την κρίση των Ιμίων, είναι η τύχη των Τούρκων κομάντος που είχαν αποβιβαστεί και είχαν καταλάβει την δεύτερη βραχονησίδα που είχε μείνει προδοτικά αφύλακτη από ελληνικής πλευράς.
Τα μεγάλα και πολύ κρίσιμα ερωτήματα είναι δυο:
1) Γιατί η Τουρκία φρόντισε να «εξαφανίσει» όλους τους Τούρκους κομάντος που είχαν πάρει μέρος σε εκείνη την επιχείρηση, παρά του ότι τους είχε παρασημοφορήσει σαν ήρωες;
Ορισμένοι από αυτούς μάλιστα χαθήκαν με σκανδαλώδη τρόπο, (περίεργα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και επέμβαση περιθωριακών που μαχαίρωσαν τον αρχηγό τον κομάντος στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης ).
Βέβαια μετά οι Τούρκοι ισχυριστήκαν ότι οι κομάντος ζουν και παρουσίασαν κάποιους «αδέσποτους» που μάλιστα έγραψαν και βιβλίο για εκείνη την βραδιά. Μονό που οι νέοι κομάντος των Ιμίων που παρουσιαστήκαν ήταν κάθε φορά… άλλοι, με αποτέλεσμα να μπερδευτεί ακόμα περισσότερο η κατάσταση...
Και, το δεύτερο ερώτημα,
2) Γιατί κάθε χρόνο η Τουρκία την επέτειο εκείνης της βραδιάς που θεωρήθηκε τότε σαν μια από τις μεγαλύτερες στρατηγικές νίκες της Τουρκίας, δεν κάνει κανένα λόγο για την κρίση των Ιμίων και κανένα σχεδόν τουρκικό ΜΜΕ δεν κάνει καμία αφιέρωση για την κρίση πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο αείμνηστος πια πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Ινάν Μπατού, που ήταν και ο μόνος επίσημος που είπε κάποια λίγα για εκείνη την βραδιά σε μια εδική εκπομπή στο τουρκικό κανάλι, CNNTürk;
Οι κάποιες άλλες λίγες τουρκικές αναφορές, είναι το λιγότερο παραπλανητικές. Κατά τα αλλά, «μαύρη» σιωπή για τα γεγονότα από τουρκικής πλευράς και για όσους παρακολουθούν τα τουρκικά πράγματα αυτό, συν τα προηγούμενα, είναι το λιγότερο ανεξήγητα.
Αλλά ας έρθουμε στην βραδιά της κρίσης.
Η επιχείρηση απόβασης των Τούρκων στην δεύτερη βραχονησίδα ήταν από την αρχή μια καλά στημένη θεατρική επιχείρηση που στολίστηκε από κάποιες εντυπωσιακές δημοσιογραφικές «μαρτυρίες», οι οποίες όμως μάλλον συνεπικουρούν στην όλη θεατρικότητα της επιχείρησης.
Η πιο εντυπωσιακή μαρτυρία είναι αυτή του πολύ γνωστού δημοσιογράφου της Sabah, Fatih Altaylı, ο οποίος σε μια διήμερη δημοσιογραφική του αναφορά του στην εφημερίδα στις 5-6 Φεβρουαρίου του 2006, «αποκαλύπτει» ένα επεισόδιο που υποτίθεται ότι έγινε εκείνη την βραδιά και ενώ ξημέρωνε.
Ο δημοσιογράφος αυτός, αφού διηγείται πως ενώ είχε αρχίσει η μεγάλη κρίση αφού έφυγε άρων άρων από την Κωνσταντινούπολη περνώντας εντολή από την αρχισυντάκτη της εφημερίδας, Ertuğlul Özkök, έφτασε μετά από περιπέτειες στο Bodrum. Εκεί πρόλαβε την ομάδα των Τούρκων κομάντος που ετοιμάζονταν να φύγει για την «ιστορική» τουρκική απόβαση.
Ο Fatih Altaylı τους… παρακάλεσε να πάει και αυτός μαζί τους για να καλύψει δημοσιογραφικά την απόβαση αλλά εκείνοι, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, αρνήθηκαν με… ευγενικό τρόπο. Αυτός όμως απτόητος πήγε και βρήκε τον… μπακάλη που είχε ένα ταχύπλοο και του ζήτησε να το νοικιάσει για να πάει με τους φωτογράφους του στις βραχονησίδες όπου εκτυλίσσονταν η μεγάλη κρίση. Αυτός, στην αρχή αρνήθηκε, μπροστά όμως στην μεγάλη επιμονή του δημοσιογράφου τότε του είπε με… ηρωικό ύφος ότι παρά τις πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες θα τους πηγαίνει εκεί ο ίδιος.
Έτσι ο Τούρκος δημοσιογράφος, Fatih Altaylı, μαζί με τους δυο φωτορεπόρτερ και την σύζυγο του αποβιβάστηκαν με τον μπακάλη στο ταχύπλοο και κατευθύνθηκαν προς τα Ίμια. Εκεί όμως υπήρχε το πρόβλημα ότι δεν γνώριζαν σε ποια βραχονησίδα βρίσκονταν οι Τούρκοι κομάντος.
Τελικά, αφού έφτασαν περνώντας(;;;), μέσα από όλα τα πολεμικά που βρίσκονταν στην περιοχή, αποβιβάστηκαν σε μια βραχονησίδα και κατευθύνθηκαν προς το στρατιωτικό άγημα.
Τότε ακουστήκαν φωνές σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαιναν και αμέσως αντιλήφτηκαν ότι βρίσκονταν στην βραχονησίδα όπου ήταν οι Έλληνες κομάντος.
Ο Τούρκος δημοσιογράφος αμέσως πήδηξε με τους άλλους στο ταχύπλοο και ανενόχλητοι αφού οι Έλληνες κομάντος δεν τους πείραξαν ούτε… μια τρίχα, πέρασαν στην άλλη βραχονησίδα.
Εκεί οι Τούρκοι κομάντος ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν γιατί ήδη είχε κλειστεί η συμφωνία αποχώρησης των δυο ομάδων από τις βραχονησίδες. Οι Τούρκοι μόλις τους είδαν τους είπαν ότι δεν μπορούσαν να αποβιβαστούν, ενώ προηγουμένως ανενόχλητοι σχεδόν είχαν αποβιβαστεί στην βραχονησίδα των Ελλήνων κομάντος. Έτσι γύρισαν πίσω.
Σε λίγο έφτανε και η τουρκική άκατος με τους Τούρκους κομάντος και άρχισε η «παράσταση» επίδειξης των Τούρκων «ηρώων» που κατήγαγαν την μεγάλη νίκη στα Ίμια, μόνο που όπως εξελιχτήκαν στη συνέχεια τα γεγονότα, όλοι αυτοί οι Τούρκοι «ήρωες» ήταν ήδη μελλοθάνατοι.
Αλήθεια, έγινε αυτή η απόβαση των Τούρκων δημοσιογράφων στην ελληνική βραχονησίδα εκείνο το ξημέρωμα ενώ ήταν σε εξέλιξη η κρίση;
Πάντως, όλα αυτά δίνουν άλλη μια εντυπωσιακή διάσταση στην βραδιά εκείνη, που σημάδεψε την ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Αλλά αυτό είναι το μικρότερο ερώτημα που παρέμεινε αναπάντητο. Το μεγάλο ερώτημα είναι πως έπεσε το ελληνικό ελικόπτερο που στοίχησε την ζωή στους τρεις Έλληνες αξιωματικούς.
Στις 19 Ιουλίου του 2010, ο αρθρογράφος της Hürriyet, Ertuğrul Özkök, αποκάλυπτε, (αν πιστέψουμε στην τουρκική εκδοχή), πως είχε εδώ και καιρό ένα μυστικό γράμμα από ένα ανώτερο Τούρκο αξιωματικό του ναυτικού.
Στο γράμμα αυτό ο Τούρκος αξιωματικός του φανέρωνε πως εκείνη την βραδιά είχε υπηρεσία στην περιοχή της κρίσης και αποκάλυπτε πως ενώ είχαν «πιάσει» την ελληνική εντολή να απογειωθεί το ελικόπτερο καθώς είχε δοθεί με διεθνή συχνότητα, είχε επικοινωνήσει μετά την απογείωση με το πλήρωμα του ελληνικού ελικοπτέρου. Αντιλαμβανόμενος την δυσχέρεια που αντιμετώπιζαν το ελληνικό πλήρωμα ένεκα των καιρικών συνθηκών, τους πρότεινε να προσγειωθούν στο κατάστρωμα του τουρκικού πλοίου.
Η απάντηση όμως , όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, ήταν δυο φόρες, Negative Negative.
Στη συνέχεια όπως όλοι γνωρίζουμε, το ελικόπτερο έπεσε παρασύροντας στον θάνατο τους ηρωικούς Έλληνες αξιωματικούς.
Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται και ένα άλλο ένα επεισόδιο. Ο διοικητής της φρεγάτας Yavuz, που επρόκειτο να καλύψει την ομάδα των Τούρκων κομάντος για να καταβάλουν την δεύτερη βραχονησίδα, ήταν ο Ahmet Erol.
Επειδή όμως, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ο… μισθός του δεν ήταν για αυτόν επαρκής, είχε παραιτηθεί για οικογενειακούς λόγους. Εκείνη την βραδιά επρόκειτο να παραδώσει την διοίκηση της φρεγάτας στον νέο διοικητή, τον Cem Orçun (ένας από αυτούς έγραψε το «μυστικό» γράμμα αλλά δεν αποκαλύπτεται).
Την ώρα όμως εκείνη της τελετής παράδοσης και παραλαβής, σήμανε συναγερμός και έτσι και οι δυο διοικητές, ο πρώην και ο νυν, αναγκάστηκαν να πλεύσουν προς τις βραχονησίδες. Ήταν αυτοί που είχαν δώσει εντολή να ετοιμαστεί το κατάστρωμα για να προσγειωθεί το ελληνικό ελικόπτερο.
Αλλά εκτός από το ελικόπτερο και το πώς έπεσε υπάρχουν και άλλα πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα.
Μήπως οι πραγματικοί Τούρκοι κομάντος που αποβιβάστηκαν στην δεύτερη βραχονησίδα είχαν «χαθεί» από εκείνο το βραδύ και γι’ αυτό έπρεπε να εμφανιστούν άλλοι στα τουρκικά ΜΜΕ για να τους ηρωοποιήσει η Τουρκία;
Μήπως άλλοι ήταν οι κομάντος που αποβιβάστηκαν στα Ίμια, και άλλοι εμφανιστήκαν σαν «ήρωες»;
Και μήπως οι υποτιθέμενοι "ήρωες"επειδή ήξεραν το μυστικό έπρεπε να παύσουν να υπάρχουν;
Είναι χαρακτηριστικό πως όταν τον Φεβρουάριο του 2003 στήθηκε στην περιοχή του Beykoz της Κωνσταντινούπολης, το μνημείο πεσόντων στα Ίμια, (KARDAK ŞEHİTLERİ PARKI), πολλοί Τούρκοι θεώρησαν ότι είναι το μνημείο πεσόντων Τούρκων κομάντος ακριβώς την βραδιά της κρίσης.
Όλα αυτά όμως τα ερωτήματα δεν μειώνουν με τίποτα το μέγεθος της ελληνικής προδοσίας. Μιας προδοσίας αυτών που παρέδωσαν για πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία χερσαίο έδαφος στην τουρκική βουλιμία.
Έκτοτε, χάριν αυτών των προδοτών που ποτέ δεν τιμωρήθηκαν, χάθηκε η ελληνική κυριαρχία σε δυο ελληνικότατες βραχονησίδες που συμβόλιζαν την ελληνική ταυτότητα του από αιώνων ελληνικού Αιγαίου πελάγους.
πηγή
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
Recent Comment